Alles goed in huize Moorveldsberg. Pien is de kinderstoel ontgroeid. Ze zit nu als een groot kind aan de tafel. Regelmatig schuift ze haar stoel naar achteren en roept dan "aanhuife!". Ook neemt Pien vaak een telefoon ter hand. Ze houdt 'm aan haar oor en zegt: "Hallo? Ja. Oekie! Doewiej!"
Pien was even een heel klein beetje jaloers toen we gevieren op de fiets naar Maastricht gingen. Ineens mocht Jeppe in de fietskar waar zij, maanden geleden voor het laatst, altijd in zat. Maar het verdriet was snel voorbij: zij mocht bij papa achterop en die ging veel harder! En nu fietsen we iedere dag 22km: 11km heen, bergaf, en 11km terug, bergop. Maar goed dat papa zo snel kan; het eten staat klaar als mama met Jeppe thuis komt!
De vrije dagen worden besteed aan genieten van de tuin. En vooral van het leven daarin. We mogen inmiddels twee eekhoorns en een bonte specht tot de vaste bezoekers rekenen, naast alle mussen, merels, vinken, mezen (kool-, pimpel-, kuif-, zwarte, staart-, e.a.), roodborstjes, kraaien, duiven en de slechtvalk.
