Dwarsliggertje

Ze zeggen wel eens driemaal is scheepsrecht en de laatste loodjes zijn het zwaarst. Zouden we daarom al deze avonturen meemaken bij de laatste loodjes van nummertje vier?

Het begint met een gevalletje kinkhoest. Een in principe verdwenen ziekte, want we worden er allemaal als kind tegen ingeënt. Maar blijkbaar was er nog een bijzondere vorm van de bacterie in Zuid-Limburg in omloop, want Flinn liep, ondanks zijn inentingen, de ziekte op bij het kinderdagverblijf. Dus de hele familie, inclusief Apa en Ama, moest profilax aan de antibiotica.

Dat achter de rug hebbende, bleek bij de 36-weken controle het kindje in stuit te liggen. Aangezien er nog heel veel ruimte was in de buik werd aangeraden te proberen het kindje van buitenaf te draaien, een versie te doen. Onze tegenwerpingen dat die zee aan ruimte er ook wel eens voor zou kunnen zorgen dat het kindje net zo makkelijk weer terug zou kunnen draaien, werden weggewuifd met de opmerking baat het niet, dan schaadt het niet. En dus werden we doorverwezen naar het ziekenhuis.

Op maandag, 7 november, de allereerste dag van mijn zwangerschapsverlof, moest ik me in het ziekenhuis melden voor de versie. Marleen ging met me mee. De risico's waren klein, mijn buik is soepel en er is nog veel ruimte en het kindje is in goede conditie. Het hartfilmpje dat ze standaard vooraf maken, lukte niet goed. Het kindje lag onhandig en was veel te beweeglijk; ze konden er niet goed bij. Gezien de beweeglijkheid werd geconcludeerd dat het kindje in goede conditie is, en dus werd er toch maar gedraaid. Waar ze normaal gesproken minimaal 5 minuten, soms wel een half uur aan de buik moeten trekken en sjorren om de baby koppeltje te laten duikelen, was Viertje binnen een minuut van bil- naar kopligging gedraaid. Volgens protocol werd er weer een hartfilmpje gemaakt, en toen was er ineens onrust: een onregelmatige hartslag. Inmiddels stond de niet al te grote kamer vol met dames: ik op bed, Marleen op een stoel bij het raam, de verpleegkundige (Lonneke) met haar hand op mijn schouder, een arts-assistent, een co-assistent, een gynaecoloog, en iedereen twijfelde. Dus werd de dókter erbij gehaald, een man. Die schoot meteen in de paniek. We moesten met spoed naar de echokamer waar betere apparatuur was en er dus een betere meting gedaan kon worden. De dokter zelf haalde alvast de lift, terwijl ik in een rolstoel werd gehesen. Met gezwinde spoed, ik heb Marleen nog nooit zo hard zien rennen, doken we de lift in. De verkeerde, want deze sloeg de eerste verdieping over. Dus van 0 weer terug naar 2, lift uit, hoekie om, andere lift in, naar de 1e verdieping en toen met een rotgang zigzaggend tussen de polipatiënten door naar de echokamer. In een nóg kleiner kamertje stonden, zaten en lagen we nu met 9 mensen om er allemaal getuige van te zijn dat het onregelmatige ritme gelukkig niet aan een anatomische hartafwijking lag, maar een 'simpele' ritmestoornis bleek te zijn. Zo nu en dan sloeg het hartje een slag over. De ritmestoornis was dus ook nog eens aritmisch. Genoeg reden om mij in het ziekenhuis te houden en 's middags nog een keer te meten en kijken. 's Middags was die ritmestoornis er nog steeds en bleek bovendien het kindje teruggedraaid in stuit...

Ik mocht naar huis, maar moest me een dag later weer melden voor een nieuw hartfilmpje en een echo. Weer dat onregelmatige ritme en nog steeds een stuitligging. En dus moet ik nu om de dag (donderdag, zaterdag, maandag, woensdag, ...) naar het ziekenhuis voor een echo, tot het kindje geboren is, zodat ze het hartje goed in de gaten kunnen houden. Gelukkig maar dat ik mijn afspraak met de verloskundige op vrijdag heb staan, daar kan ik dus ook nog gewoon naartoe.

Onze geplande thuisbevalling, bij Apa en Ama op de Laan, gaat in ieder geval niet door. Sterker nog, begin volgende week verwacht ik precies te kunnen zeggen wanneer Viertje zal arriveren, want we krijgen waarschijnlijk te maken met nóg een versie en aansluitend een ingeleide bevalling. Dus we hebben de agenda's er alvast op nageslagen: wanneer komt het met roosters, school, verjaardagsfeestjes, en zwemles het beste uit om een kind te krijgen?

Wij laten het allemaal maar gebeuren en vertrouwen erop dat we in goede handen zijn. We houden slechts ons hart vast: is er binnen onze muzikale familie wel plaats voor een aritmisch dwarsliggertje?!